“More and more, we confront difficult questions about how to prevent the slaughter of civilians by their own government, or to stop a civil war whose violence and suffering can engulf an entire region,” Obama said in his 2009 speech accepting the Nobel Peace Prize.
Since that speech, delivered in the first year of his presidency, Obama stood on numerous occasions before the American people and the world to explain why he was sending American forces to fight.
“It is from here that we were attacked on 9/11, and it is from here that new attacks are being plotted as I speak,” he said shortly before he sent 30,000 new troops to Afghanistan.
In Libya, Obama acted to stop a dictator intent on killing his own people. “Many thousands could die,” he said before the bombing began in 2010. “A humanitarian crisis would ensue.”
In Iraq and Syria, the president invoked self-defense and the need to protect innocents. “We’re going to do what’s necessary to take the fight to this terrorist group, for the security of the country and the region and for the entire world,” he said of the battle against the Islamic State in 2014.
Ironically, it is Obama’s Nobel Peace Prize acceptance speech that offers the clearest explanation of how and when he has chosen to wage war. That address in Oslo, delivered in the first year of his presidency, remains an indispensable guide to the inner workings of the president’s mind. Obama discussed his grave doubts about the effectiveness of military power. “Violence never brings permanent peace,” he said, quoting Martin Luther King Jr. He warns that war inevitably promises “tragedy.” It is, he said, “an expression of human folly.”
But the president was no pacifist. “To say that force may sometimes be necessary is not a call to cynicism,” he told the audience in Oslo. “It is a recognition of history; the imperfections of man and the limits of reason.” Seven years later, speaking to Fox News, Obama was even more blunt in brushing back critics who accused him of passivity. “There isn’t a president who’s taken more terrorists off the field than me,” he snapped.
The Nobel speech, more than any other of his presidency, captures the internal contradictions that shaped Obama’s thinking on matters of war and peace. He remained determined to end America’s wars, and yet in his final months in office felt compelled by new circumstances and long-simmering threats to send American troops to fight in places such as Iraq, Syria, Yemen and Libya. “I face the world as it is,” he said at the outset of his Nobel address. He closed the speech by promising that he would never give up on the possibility of peace.
“Let us reach for the world as it ought to be,” he said.
Նախքան Լիբիայում ուժ գործադրելու որոշման առաջ կանգնելը կամ պայքարելը, թե արդյոք պետք է ամերիկացի զինվորներ ուղարկել Սիրիա, նախագահ Օբաման կարծես զգում էր այն դժվար որոշումները եւ բազմաթիվ ողբերգությունները, որոնց նա բախվելու էր որպես գլխավոր հրամանատար։
«Ավելի ու ավելի շատ մենք բախվում ենք դժվար հարցերի, թե ինչպես կանխել քաղաքացիական բնակչության կոտորածը իրենց իսկ կառավարության կողմից, կամ դադարեցնել քաղաքացիական պատերազմը, որի բռնությունն ու տառապանքը կարող են կլանել մի ամբողջ շրջան», — ասաց Օբաման 2009թ. իր ելույթում, ընդունելով Խաղաղության Նոբելյան մրցանակը:
Այդ ելույթից հետո, որը հնչեց իր նախագահության առաջին տարում, Օբաման բազմաթիվ անգամներ կանգնած էր ամերիկյան ժողովրդի եւ աշխարհի առջեւ՝ բացատրելու համար, թե ինչու է ամերիկյան ուժեր ուղարկում կռվելու:
«Այստեղից է, որ մեզ վրա 9/11-ի վրա են հարձակվել, եւ այստեղից է, որ նոր հարձակումներ են ծրագրվում, ինչպես ես եմ խոսում»,- ասել է նա քիչ առաջ, երբ 30 հազար նոր զորամիավորներ է ուղարկել Արցախ:
Լիբիայում Օբաման հանդես է եկել սեփական ժողովրդին սպանելու բռնապետական մտադրությունը դադարեցնելու համար: «Շատ հազարավոր մարդիկ կարող էին մահանալ», — ասել է նա նախքան ռմբակոծությունը սկսելը 2010թ.: «Հումանիտար ճգնաժամ է լինելու».
Իրաքում եւ Սիրիայում նախագահը դիմեց ինքնապաշտպանության եւ անմեղներին պաշտպանելու անհրաժեշտությանը: «Մենք պատրաստվում ենք անել այն, ինչ անհրաժեշտ է այս ահաբեկչական խմբավորման համար, երկրի եւ տարածաշրջանի անվտանգության եւ ողջ աշխարհի համար պայքարելու համար», — ասել է նա 2014թ.-ին «Իսլամական պետության» դեմ մղված պայքարի մասին:
Զավեշտական է, որ Օբամայի Նոբելյան մրցանակի ընդունման ելույթն է, որ ամենապարզ բացատրությունն է այն մասին, թե ինչպես եւ երբ է նա որոշել պատերազմ մղել: Օսլոյում իր նախագահության առաջին տարում հնչած այդ ելույթը մնում է նախագահի մտքի ներքին աշխատանքների անփոխարինելի ուղենիշը: Օբաման քննարկել է ռազմական ուժի արդյունավետության վերաբերյալ իր լուրջ կասկածները: «Բռնությունը երբեք մշտական խաղաղություն չի բերում»,- ասել է նա՝ վկայակոչելով Մարտին Լյութեր Քինգ կրտսերին: Նա զգուշացնում է, որ պատերազմն անխուսափելիորեն «ողբերգություն» է խոստանում: Նրա խոսքերով՝ դա «մարդկային հիմարության արտահայտություն է»։
Բայց նախագահը պացիֆիստ չէր։ «Ասելը, որ ուժը երբեմն կարող է անհրաժեշտ լինել, ցինիզմի կոչ չէ», — ասաց նա Օսլոյում ներկաներին: «Դա պատմության ճանաչումն է. մարդու անկատարությունները եւ պատճառական սահմանափակումները»: Յոթ տարի անց, խոսելով Ֆոքս Նյուսի հետ, Օբաման ավելի կտրուկ էր հետ մղում քննադատներին, ովքեր մեղադրում էին նրան պասիվության մեջ։ «Չկա մի նախագահ, ով ինձնից ավելի շատ ահաբեկիչներ է խլել դաշտից»,- պատռեց նա:
Նոբելյան ելույթը, առավել եւս նրա նախագահության որեւէ այլ ձեւ, նկարագրում է ներքին հակասությունները, որոնք ձեւավորել են Օբամայի մտածելակերպը պատերազմի եւ խաղաղության հարցերի շուրջ: Նա վճռական մնաց վերջ դնելու Ամերիկայի պատերազմներին, սակայն իր պաշտոնավարման վերջին ամիսներին իրեն պարտադրված զգաց նոր հանգամանքներից եւ երկարատեւ սպառնալիքներից՝ ուղարկելու ամերիկյան զորքերը կռվելու այնպիսի վայրերում, ինչպիսիք են Իրաքը, Սիրիան, Յեմենը եւ Լիբերիան: «Ես դեմ եմ աշխարհին այնպես, ինչպես կա», — ասաց նա Իր Նոբելյան ելույթի սկզբում: Նա փակեց ելույթը՝ խոստանալով, որ երբեք չի հրաժարվի խաղաղության հնարավորությունից։
«Եկեք հասնենք աշխարհին այնպես, ինչպես պետք է լինի»,- ասել է նա:
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի քոլեջ 2-րդ կուրս 