Թարգմանական աշխատանք

Завтрак с Сократом

греческая притча

Как-то Сократ пригласил Алкивиада на завтрак, а Ксантиппа, проходя мимо, в сердцах перевернула стол. Он не огорчился и не закричал: «Что за безобразие!» — чтобы своими сетованиями устыдить её, а просто собрал всё упавшее со стола и попросил Алкивиада снова поставить на место. Тот сделал вид, что не слышит, и сидел смущённый, отвернувшись от стыда. Тогда Сократ сказал:

— Выйдем на улицу. Кажется, Ксантиппа сегодня вымещает на нас своё дурное настроение. Несколько дней спустя он сам завтракал у Алкивиада, как вдруг налетела огромная птица и перевернула блюдо с едой. Сократ отвернулся, как бы испытывая стыд, и перестал есть. Тогда Алкивиад засмеялся и спросил:

— Не потому ли ты не завтракаешь, что пролетела птица и всё свалила?

Он ответил:

— Конечно. Ведь накануне, когда Ксантиппа перевернула стол, ты не захотел есть, так теперь думаешь я стану есть, когда птица перевернула блюда? Может быть, ты полагаешь, что она чем-нибудь отличается от глупой птицы? Если бы свинья перевернула стол, ты не стал бы сердиться, — продолжал он. — А если бы это сделала жена с нравом свиньи, то не потерпел бы?

Նախաճաշ Սոկրատեսի հետ Հունական առակ Մի անգամ Սոկրատեսը Ալկիբիադեսին հրավիրեց նախաճաշի, և Քսանթիպպեն, անցնելով կողքով, դիտմամբ շրջեց սեղանը։ Նա չզայրացավ և չբղավեց. «Ի՜նչ խայտառակություն է»։
— որպեսզի իր գանգատներով չամաչեցնի նրան , այլ պարզապես հավաքեց այն ամենը, ինչ ընկել էր սեղանից և խնդրեց Ալկիբիադեսին այն նորից դնել իր տեղը։ Նա ձևացրեց, թե չի լսում և շփոթված տեսք ընդունեց ՝ ամոթից շրջվելով։ Ապա Սոկրատեսն ասաց.
-Արի դուրս գանք փողոց: Թվում է, թե Քսանթիպեն այսօր մեզ վրա է թափում իր վատ տրամադրությունը: Մի քանի օր անց ինքն նախաճաշում էր Ալկիբիադեսի հետ, ու հանկարծ ներս թռավ մի հսկայական թռչուն և շրջեց ուտեստի ուտելիքը։ Սոկրատեսը թեքվեց, կարծես ամոթ էր զգում, և դադարեց ուտել: Այդ ժամանակ Ալկիբիադեսը ծիծաղեց և հարցրեց.
«Մի՞թե այն պատճառով չես նախաճաշում, որ մի թռչուն թռավ և ամեն ինչ շրջեց»:
Նա պատասխանեց.
-Իհարկե։ Ի վերջո, նախորդ օրը, երբ Քսանթիպպեն շրջեց սեղանը, դուք չէիք ուզում ուտել, ուրեմն հիմա կարծում եք, որ ես կուտե՞մ, երբ թռչունը շրջեց ամանները: Կարծում եք, որ նա ինչ-որ կերպ տարբերվում է հիմար թռչունից: Եթե ​​խոզը շրջեր սեղանը, դուք չեք զայրանա»,- շարունակեց նա։ «Եվ եթե խոզի տրամադրված կինը դա աներ, մի՞թե նա չէր հանդուրժի դա»:

ՀՈՒՆՎԱՐ 22-28

Աշխատանքային օրենսգիրք

ՀՈՒՆՎԱՐ 15-22

Հայաստանը ռուս-թուրքական հարաբերությունների համատեքստում
Տեսանյութը՝ այստեղ /մաս 13/
Առաջադրանք՝

• «Մենակի դեր»-ի գիտակցումը:
• 1918թ. կառավարության ժամանումը Երևան՝ դրսկենետրոն և հայաստանակենտրոն մտածողությունը:
  Կառավարությունը պետք էր գալ Հայաստան երկար ժամանակ է անցնում նրանք նամակներ են գրում հետո խիստ տոնով պահանջում էին որ գան Երևան։ Շատ դժվարությամբ եկան հասան Հայաստան նրանք վախենում էին քանի որ Հայաստանը կիսաավերված և տարածված էին տարբեր հիվանդություններ որի պատճառով էլ կառավարության անդամներ գնացի Վրաստան ու էլ չվերադարձան։
• Խալիլ փաշայի և Արամի պայմանավորվածությունը:
  Խալիլ փաշան գալիս է Երևան ևհանդիպում Արամ Մանուկյանի հետ իրենք հին ծանոթներն էին։ Արամ Մանուկյանը կարողանում է լուծել փախստականների հարցը, քանի որ այն ժամանակ այստեղ ապրում էին նաև թուրքերը նա առաջարկում է, որ Գառնիի ձորը ազատեն թուրքերը և այնտեղ գնան մշեցի փախստականները և Խալիլի հրամանով նրանք լքում են Գառնիի ձորը։
  

Պաուլո Կոելյո

Պաուլո Կոելյո «Խոսեի սանդալները»,Պաուլո Կոելո «Խստաշունչ ձմեռը և ցնցոտիավոր ծերունին»,Պաուլո Կոելիո. Սբ. Ծննդյան հեքիաթ սրինգ նվագող աղջկա մասինՊաուլո Կոելյո «Խոսեի սանդալները»,Պաուլո Կոելո «Խստաշունչ ձմեռը և ցնցոտիավոր ծերունին»,

Պաուլո Կոելյո «Խոսեի սանդալները»

Շատ տարիներ առաջ, անհիշելի ժամանակներում Բրազիլիայի հյուսիսի գյուղերից մեկում ապրում էր յոթնամյա մի տղա Խոսե անունով: Դեռ շատ փոքր հասակում նա կորցրել էր ծնողներին և խնամակալվել ժլատ մորաքրոջ մոտ, որը, շատ փող ունենալով`համարյա ոչինչ չէր ծախսում իր զարմիկի համար:
Խոսեն, որ երբեք չէր իմացել սիրո նշանակությունը, կարծում էր, թե դա կյանքի սովորական ձև է և դրա համար ընդհանրապես չէր անհանգստանում:

Նրանք ապրում էին բավական հարուստ միջավայրում, բայց մորաքույրը տեղական դպրոցի գլխավոր ուսուցչին համոզեց, որ զարմիկի ուսուցման համար գնի միայն մեկ տասներորդ մասը վերցնի, սպառնալով բողոքել պրեֆեկտին, եթե նա չընդունի իր առաջարկը: Գլխավոր ուսուցիչը, համաձայնելուց բացի, ընտրություն չուներ, բայցևայնպես հրահանգեց ուսուցիչներին առիթը բաց չթողնել` վիրավորելու Խոսեին այն հույսով, որ նա իրեն վատ կպահի և տեղիք կտա դպրոցից վտարվելուն:Խոսեն, որ երբևէ չէր իմացել սիրո նշանակությունը, կարծում էր, թե դա կյանքի սովորական ձև է:
Մոտեցավ ճրագալույցը: Գյուղի հոգևորականն արձակուրդում էր: Աշակերտները պետք է հավաքվեին եկեղեցում` գյուղից քիչ հեռու: Աղջիկներն ու տղաները քայլում էին, և հաշվի չառնելով Հիսուս Քրիստոսի ծննդյան օրը, խոսում այն մասին, թե ինչ են գտնելու իրենց կոշիկների մոտ հաջորդ օրը. նորօրյա հագուստ, թանկարժեք խաղալիքներ, քաղցրավենիք և հեծանիվներ:
Դա առանձնահատուկ օր էր, այդ իսկ պատճառով աշակերտները լավ էին հագնված, բացի Խոսեից, որը հագել էր ամենօրյա պատառոտված իր սովորական հագուստը և այն նույն` մի քանի համար փոքր ճղճղված սանդալները, որոնք չորս տարեկանում նվիրել էր մորաքույրը, ասելով, որ կստանա նոր զույգ, երբ դառնա տասը տարեկան: Երեխաներից ոմանք նրան հարցրին, թե ինչու է այդքան աղքատ և ասացին, որ ամաչում են այդպիսի շորեր ու կոշիկներ հագնող նման ընկեր ունենալուց:
Քանի որ Խոսեն երբեք չէր իմացել սիրո նշանակությունը, նրան ընդհանրապես չէին անհանգստացնում նրանց հարցերն ու մեկնաբանությունները:
Ինչևէ, երբ երեխաները մտան եկեղեցի, և Խոսեն` լսելով երգեհոնի ձայնը, տեսնելով վառ լույսերը, տոնական հագուստով միաբանությանը, մեկտեղ հավաքված ընտանիքներ, ծնողներ` փաթաթված իրենց երեխաներին, զգաց, որ ամենաաղքատն է նրանցից: Հավաքույթից հետո, մյուսների հետ տուն գնալու փոխարեն, նա նստեց եկեղեցու աստիճանին և լաց եղավ: Եվ քանի որ երբեք չէր զգացել քնքշանք, այդ պահին միայն հասկացավ, որ միայնակ է ու անօգնական` լքված բոլորի կողմից:
Միայն հետո Խոսեն նկատեց իր մոտ նստած փոքրիկ տղային` հավանաբար իր նման ոտաբոբիկ ու աղքատ: Առաջ երբեք չէր տեսել այդ տղային և կարծեց, որ նա պետք է երկար քայլեր` այդտեղ հասնելու համար: Մտածեց. նրա ոտքերը երևի սառած են:
Նրան կտամ իմ սանդալներից մեկը` գոնե ինչ-որ չափով կմեղմացնի ցավը:
Թեև Խոսեն երբեք չէր տեսել քնքշանք, գիտեր տառապանքի գինը և չէր ուզում, որ ուրիշներն էլ տառապեն: Իր սանդալներից մեկը տալով տղային` մյուսով վերադարձավ տուն: Սկզբում մեկ ոտքի վրա էր, հետո` մյուսի, այնպես որ ոտնատակերը շատ չմաշի քարքարոտ ճանապարհին: Տուն հասնելուն պես մորաքույրը նկատեց նրա ոտքի մի սանդալը և ասաց, որ խիստ կպատժվի, եթե մյուս օրը սանդալը չգտնի:
Խոսեն վախով պառկեց քնելու, որովհետև գիտեր, թե ինչպիսին են մորաքրոջ պատիժները: Ամբողջ գիշեր դողաց վախից, և երբ քունը մոտեցել էր, հյուրասենյակում ձայներ լսեց: Մորաքույրը ներխուժեց հյուրասենյակ, փորձելով իմանալ, ինչ է կատարվում:
Դեռևս քնաթաթախ Խոսեն սենյակի կենտրոնում տեսավ այն սանդալը, որ տվել էր փոքրիկ տղային: Այժմ, սակայն, այն շրջապատված էր տաբեր տեսակի խաղալիքներով, հեծանիվներով ու հագուստով: Իսկ հարևանները գոռում-գոչում էին, հայտարարելով, թե իրենց երեխաները թալանված են, որովհետև արթնանալով, իրենց կոշիկների մոտ ոչինչ չեն գտել:
Այստեղ շնչասպառ ներս մտավ այն եկեղեցու հոգևորականը, որտեղ նախորդ օրը տոնակատարությունն էր. եկեղեցու աստիճաններին հայտնվել էր մանուկ Հիսուս` ոսկեզօծ հագուստով և միայն մեկ սանդալով: Տիրեց լռություն, ամեն ոք պատկերացնելով Աստծուն` լուռ աղոթում էր: Մորաքույրը լալիս ու ներողություն էր խնդրում: Իսկ Խոսեի սիրտը լի էր ավյունով և սիրով:

1910 թվականի ձմեռը շատ խստաշունչ էր Ռուսաստանում: Մոսկվայից 20 կմ հեռու գտնվող մի հաջողակ և հայտնի հյուրանոցի համար վատ ժամանակներ էին: Շաբաթներ շարունակ ոչ ոք չէր մնում այնտեղ, և հյուրանոցի տերն աշխատանքից ազատել էր աշխատակիցներից շատերին:

Մի երեկո նա զարմացավ` լսելով դռան թակոցը: Դուռը բացելով` նա տեսավ ալեխառն մորուքով, ցնցոտիավոր մի ծերունու: Ծերունին մի քանի օր դրսում` ձյան տակ էր եղել: Նա սառած էր և համարյա սովամահ: Նա հարցրեց, թե հյուրանոցի տերը կարո՞ղ էր իրեն ուտելիք և մի գիշերվա օթևան տալ:

«Իհարկե, կարողեմ,- ասաց հյուրանոցի տերը:- Մի գիշերվա օթևանի և ճաշի գումարը կկազմի 3 ռուբլի: Կարո՞ղ եք վճարել»: Ծերունին խոստովանեց, որ դրամ չուներ, սակայն եթե իրեն վռնդեին, ապա նա հաստատ ցրտամահ կլիներ:

Հյուրանոցի տերը խղճաց ծերունուն և ներս հրավիրեց նրան: Տարավ ծերունուն խոհանոց, որտեղ օջախի վրա եփվում էր բորշչ` ճակնդեղով ապուր: Հյուրանոցի տերը լցրեց մի մեծ թաս ապուր, ավելացրեց թթվասեր, այցելուին տվեց տարեկանի կես հաց: Ծերունին շատ քաղցած էր և արագ կերավ ապուրն ու հացը: Հյուրանոցի տերը ծիծաղեց` տեսնելով, որ ճակնդեղը ծերունու մորուքի վրա լաքա էր թողել:

Ցնցոտիավոր ծերունին շնորհակալություն հայտնեց հյուրանոցի տիրոջը ճաշի համար և ասաց. «Առավոտյան հեռանալիս դու ինձ չես տեսնի: Թեև ես հիմա դրամ չունեմ, բայց կվճարեմ քո 3 ռուբլին, երբ ունենամ»: Հյուրանոցի տերը ոչինչ չասաց, սակայն չէր ակնկալում երբևէ կրկին տեսնել ոչ ծերունուն, ոչ էլ 3 ռուբլին:

Վերջապես ձյունը հալվեց, և հյուրանոցի վիճակը շատ լավացավ: Մարդիկ սկսեցին հյուրանոց գալ և մնալ ավելի հաճախ, քան նախկինում:

Լինելով բարեպաշտ մարդ, գարնանը հյուրանոցի տերը որոշեց գնալ քաղաքի եկեղեցի և երախտագիտություն հայտնել Աստծուն հյուրանոցի վիճակի բարելավման և հաջողության համար: Հասնելով մայրաքաղաք, նա ուղղվեց անմիջապես դեպի եկեղեցի: Ներս մտնելուն պես նա դիտեց եկեղեցին և աչքն ընկավ պատերը զարդարող սրբապատկերներին: Նա հայացքը հառեց հատկապես հեռավոր անկյունում գտնվող մի սրբապատկերի:

Դրանում պատկերված էր ալեխառն մի ծերունի, ում դեմքն աղոտ կերպով ծանոթ էր թվում: Մոտենալով` հյուրանոցի տերը ծերունու մորուքի վրա ճակնդեղի լաքա նկատեց, ապա տեսավ սրբապատկերի տակ գրվածը` «Սուրբ Նիկողայոս»:

Հյուրանոցի տերը ցանկացավ մոմ վառել սրբապատկերի մոտ, և երբ մատներով փորփրեց հողը` տեղավորելու մոմը, ապա շոշափեց մի փոքրիկ կոշտ բան: Դա դրամ էր` ռուբլի, կողքին կար ևս 2 ռուբլի: Հյուրանոցի տերը վերցրեց դրամները և կրկին նայեց սրբապատկերին. ճակնդեղի լաքան անցել էր, իսկ ծերունու դեմքը ժպտում էր:

Կար մի աղջիկ: Ամբողջ օրը նա սրինգ էր նվագում: Երբեմն այնքան արտասովոր էր լինում նրա նվագը, որ անցորդները կանգնում ու լսում էին: Աղջիկը նվագում էր երկնքի մաքրության, օվկիանոսի խորության, անտառի թարմության, մարդկանց և նրանց ցանկությունների, նրանց զգացմունքների ուժգնության և անկայունության մասին: Մի խոսքով` այն մասին, թե ինչպես էր ինքը պատկերացնում կյանքը: Սակայն մի օր մարդիկ սկսեցին պատմել նրան այն մասին, որ կյանքում ամեն ինչ բոլորովին էլ այնպես չէ, ինչպես ինքն է պատկերացնում: Եվ հենց որ նա հավատաց մարդկանց, սրինգը դադարեց նվագել:

— Ինչո՞ւ չես ուզում նվագել, սրինգ, — հարցրեց տրտմած աղջիկը:
— Ոչ թե ես չեմ ուզում նվագել, դու այլևս չես լսում ինձ, — տխուր պատասխանեց սրինգը և լռեց:
Աղջիկը նստեց աթոռին և լաց եղավ: Ինչպե՞ս ապրել առանց սրինգի, չէ՞ որ դա միակ բանն էր, որ ինքը կարող էր անել:
— Մի տխրիր, — ասաց սրինգը, — դու դեռ լսո՞ւմ ես ինձ:
— Այո, — ասաց աղջիկը` ափով սրբելով արցունքները:
— Դե ուրեմն, կենտրոնացիր: Այս Սբ. Ծննդյան տոնին քո առջև կբացվի երկու աշխարհ. Աշխարհ` ուրիշ մարդկանց աչքերով և աշխարհ` քո աչքերով: Սակայն ապագա կյանքի համար դու պետք է ընտրես դրանցից մեկը: Եթե դու նախընտրես աշխարհն ուրիշ մարդկանց աչքերով, կդառնաս ունկնդիր, և քո կյանքի աղբյուրը միշտ կենտրոնացած կլինի ուրիշների կարծիքների վրա: Իսկ եթե նախընտրես աշխարհը քո աչքերով, ապա հնարավոր է, որ կրկին լսես ինքդ քեզ և կրկին նվագես: Սակայն ստիպված կլինես այլևս ոչ ոքի չլսել և անգամ` չսխալվել:
— Օ, որքան լուրջ է այդ ամենը, — ասաց աղջիկը և արագ վեր կացավ աթոռից:
Մի քանի օր անց եկավ Սբ. Ծննդյան տոնը: Տնեցիները հավաքվեցին հյուրասենյակում, սկսեցին քննարկել ինչ-որ բաներ, կատակել, վիճել: Սակայն աղջիկը նրանց չէր լսում: Նա խորհում էր, թե երկու աշխարհներից ո՞րն ընտրել: Եվ հանկարծ սեղանի շուրջ հավաքվածներից մեկը բարձրաձայն ասաց. «Ես չեմ կարող գրել այնպիսի պիեսներ, ինչպիսիք գրել է Շեքսպիրը: Սակայն իմ առավելությունն այն է, որ ես կարող եմ գրել իմ պիեսները»: Մեծահասակները ծիծաղեցին, իսկ աղջիկը պապանձվեց, որովհետև հասկացավ, որ յուրաքանչյուր մարդու առավելությունն այն է, որ միայն ինքն է այդպիսին: Եվ ինչ-որ վառ և արտասովոր բան ստեղծելու համար բոլորովին էլ պետք չէ լսել այլ մարդկանց, որովհետև յուրաքանչյուր մարդ ինքնին հրաշք է, և այդ հրաշքը թաքնված է հենց իր մեջ: Պարզապես շատերը ժամանակավորապես մոռացել են այդ մասին, և ահա` չգիտեն ինչ անել` ուրիշների խորհուրդներին հետևելուց բացի: Աղջիկը դուրս վազեց սենյակից, վերցրեց սրինգը, վերադարձավ հյուրասենյակ և բարձրացավ աթոռին:
— Ուշադրություն եմ խնդրում: Հիմա ես ձեզ համար կնվագեմ:
Մեծահասակները ժպտացին, ծափահարեցին: Ահա թե ինչ արտասովորն է իրենց դուստրը: Ինչ ինքնավստահորեն է պահանջում ուշադրություն իր հանդեպ, անգամ աթոռի վրա բարձրացավ: Իսկ երբ աղջիկը սկսեց նվագել, մեծահասակները լռեցին: Նրանց մտքով էլ չէր անցնում, որ այդ Սբ. Ծննդյան տոնին իրենց տանը տեղի էին ունենում իրական հրաշքներ: Հրաշքներ` իրենց աղջկա աչքերով:

Սովորող-դասավանդողի հաշվետվություն

Բարև ձեզ սա Սովորող-դասավանդողի նախագիծին է, որտեղ դասավանդում են 2-2-ի ընկեր Մարինան և ընկեր Լիլյան, տիրապետելով Adobe Photoshop և Adobe Illustrator ծրագրերին, նրանք կիսվում են իրենց գիտելիքներով 1/2 կուրսի ուսանողների հետ, որպես ընտրության գործունեություն, դասավանդելով Համակարգչային գրաֆիկական դիզայն։ Ներկայացնում են սովորող-դասավանդող նախագծի ամսեկան հաշվետվությունները:

Հղումները ներքևում ՝

ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ-ՆՈՅԵՄԲԵՐ ԱՄՍՎԱ ՆԱԽԱԳԾԵՐ՝

Այս երկու ամիսների ընթացքում կատարել ենք չորս աշխատանք՝ առաջին նախագիծը եղել «‎Պերսոնաժ կոլաժ »-ը, այստեղ յուրաքանչյուրը ունենալով իր հետաքրքիր մտքերը պիտի ստեղծեին իրենց կոլաժները։ Այս նախագծի հիմնական պատճառը այն էր, որպեսզի ուսանողները ծանոթանային նաև ֆոտոշոփի հիմնական գործիքներին․․․
ԿՈԼԱԺՆԵՐԻ ՄՇԱԿՈՒՄ

ԻՆՉՊԵ՞Ս ԴԱՐՁՆԵԼ ԱՆԳՈՒՅՆ ՆԿԱՐԸ ԳՈՒՆԱՎՈՐ

Այս դասի ընթացքում մենք սովորեցինք դարձնել անգույն նկարը գունավոր։ ԻՆՉՊԵ՞Ս ԴԱՐՁՆԵԼ ԱՆԳՈՒՅՆ ՆԿԱՐԸ ԳՈՒՆԱՎՈՐ — այս հղման մեջ գրված են բոլոր քայլերը գունավոր ստանալու համար։

ՀՈՒՆՎԱՐ ԱՄՍՎԱ ՆԱԽԱԳԻԾ՝

2023-24 ուս․ տարվա 2-րդ կիսամյակի սկզբին, սովորողների հետ միասին որոշեցինք, սկսել լոգոների ուսումնասիրություն։ Այս դասընթացի ընթացքում մենք կուսումնասիրենք ոչ միայն լոգոների էսթետիկան, այլև յուրաքանչյուր դիզայնի խորը իմաստը և գույնի բարդ տեսությունները, որոնք կյանք են հաղորդում դրանց: Այս նախագիծը միայն լոգոներ ստեղծելու մասին չէ. խոսքը տեսողական հաղորդակցության ուժի բացման մասին է:
Նախագծի նպատակը Այս նախագծի հիմնական նպատակը ոչ միայն լոգոների ոլորտն ուսումնասիրելն է, այլ հարուստ ուսուցման փորձ զարգացնելը: Ուսուցանելով և կիսելով իրենց պատկերացումները՝ մեր ուսանողները ոչ միայն կզարգացնեն իրենց դիզայներական հմտությունները, այլև կխթանեն համագործակցության ոգին մեր ակադեմիական համայնքում: Միացե՛ք մեզ, մինչ մենք սկսում ենք ստեղծագործության, կրթության և ոգեշնչման այս հարստացնող ճանապարհորդությունը:

Հունվար ամսվա նախագիծ

Սահիկաշարի հղումը որտեղ ներկայացված է լոգոների ուսումնասիրությունը։

2023-24 ուս․ տարվա 2-րդ կիսամյակի սկզբին, սովորողների հետ միասին որոշեցինք, սկսել լոգոների ուսումնասիրություն։ Այս դասընթացի ընթացքում մենք կուսումնասիրենք ոչ միայն լոգոների էսթետիկան, այլև յուրաքանչյուր դիզայնի խորը իմաստը և գույնի բարդ տեսությունները, որոնք կյանք են հաղորդում դրանց:

Մեր ուսանողները կբացահայտեն իրենց ստեղծագործական ունակությունները՝ ստեղծելով լոգոներ իրենց ընտրած թեմաներով: Այս ստեղծագործական գործընթացից հետո մենք կներգրավվենք քվեարկություն, որտեղ կընտրվի 3 լոգո: Այնուհետև լավագույն երեք ուսանողները կհայտնվեն եզրափակիչ փուլում՝ ընտրելով թեմա ներկայացնելու համար։ (Adobe Photoshop, Adobe Illustrator)

Քվեարկություն և նախագծային աշխատանք Քվեարկության ընթացքում կնտրվեն 3 հոգի, նրանք ընտրելով թեմա կամ (Adobe photoshop)-ից կամ (Adobe ilustrator)-ից 1 շաբաթ (2 դաս) կդասավանդեն իրենց կուրսընկերներին մեր ներկայությամբ։

Նախագծի նպատակը Այս նախագծի հիմնական նպատակը ոչ միայն լոգոների ոլորտն ուսումնասիրելն է, այլ հարուստ ուսուցման փորձ զարգացնելը: Ուսուցանելով և կիսելով իրենց պատկերացումները՝ մեր ուսանողները ոչ միայն կզարգացնեն իրենց դիզայներական հմտությունները, նաև կվերցնեն մեծ պատասխանատվություն:

Մասնակիցներ՝ 1-2 կուրսի ուսանողներ։

Դասավանդողներ՝ Լիլյա Սարուխանյան և Մարինա Մարգարյան

Тайны 5 мистических полотен Ивана Айвазовского

Полотна Ивана Айвазовского во все времена буквально притягивали зрителей, морские пейзажи мастера даже в век компьютерной графики и высокого разрешения по-настоящему завораживают. На выставку знаменитого мариниста в Третьяковской галерее выстраивались огромные очереди.Но мало кто знает, что со многими знаменитыми картинами художника связаны мистические истории.

Тайны пяти самых загадочных полотен Айвазовского раскрывает дипломированный историк искусства и лектор образовательного проекта Level One Наталья Игнатова.Содержание

1. Полотно с демонами, или «Сотворение мира» («Хаос») (1841)
2. Между жизнью и смертью, или «Девятый вал» (1850)
3. Тревожная стихия или «Черное море» (1881)
4. Найди убийцу, или «На смерть Александра III» (1894)
5. Встреча на кладбище, или «Штиль у крымских берегов» (1899)

Полотно с демонами, или «Сотворение мира» («Хаос») (1841)

<Полотно с демонами, или «Сотворение мира» («Хаос») (1841)

В основу этого монументального полотна положен библейский сюжет о сотворении мира: художник изобразил на ней Дух Божий в виде света, пробивающегося сквозь мрачные тучи. Когда Айвазовский представлял свою работу в Италии, этот образ так впечатлил папу римского Григория XVI, что он захотел приобрести ее для своей коллекции. Но священнослужители разглядели на картине и нечистую силу, по их мнению, намеренно спрятанную художником в темных облаках. Чтобы узнать так это или нет, кардиналы созвали совет и подвергли ее тщательному осмотру на предмет присутствия демонов, но так их и не обнаружили. Так «Хаос» попал в Ватикан.

Между жизнью и смертью, или «Девятый вал» (1850)

Между жизнью и смертью, или «Девятый вал» (1850)

Айвазовский написал эту картину после того, как сам чудом выжил в страшной буре. Однажды моряки рассказали художнику, что во время шторма волны идут по нарастанию и самым сильным и высоким всегда оказывается девятый вал, именно он губит корабли. Но если судну удается его преодолеть, появляется надежда выжить, потому что затем волны пойдут на спад. После окончания Академии художеств Айвазовский путешествовал по Европе и попал у берегов Испании в сильный шторм, где увидел воочию, что такое девятый вал. На берегу уже не верили, что корабль вернется, и начали готовиться к похоронам, но все закончилось благополучно. Как потом вспоминал художник, рискуя жизнью, он вышел на палубу, чтобы в мельчайших деталях запомнить этот роковой момент и ощутить всю мощь бушующей стихии. Эти впечатления он воплотил в своей самой известной картине «Девятый вал». Люди цепляются за оторванную мачту, а на них надвигается девятый вал, но яркое солнце, пробивающееся сквозь тучи, дает надежду, что им удастся пережить шторм, как когда-то удалось автору полотна.

Тревожная стихия или «Черное море» (1881)

Тревожная стихия или «Черное море» (1881)

Если романтичный «Девятый вал» наполнен светом надежды, то в картине «Черное море» мы видим тревожную стихию. Небо затянуто тучами, надвигается буря, одинокий парусник на горизонте спешит вернуться в порт. Это одно из самых драматичных полотен Айвазовского, которое ознаменовало новый реалистичный этап в творчестве художника. Глядя на картину, можно ощутить, как могучие темные волны надвигаются прямо на зрителя. Другой великий художник XIX века Иван Крамской считал эту работу самым сильным творением Айвазовского. Не случайно он изобразил фрагмент этого полотна на своей картине «Неутешное горе», разместив мрачный морской пейзаж над детским гробиком. Картина надвигающейся бури стала отражением внутреннего горя матери, потерявшей ребенка.

Найди убийцу, или «На смерть Александра III» (1894)

Найди убийцу, или «На смерть Александра III» (1894)

Свое самое мистическое полотно Иван Айвазовский написал после того, как получил известие о смерти императора Александра III, которого знал лично. Эта картина наполнена горем и скорбью, которые пережил художник. Она производит настолько гнетущее впечатление, что сейчас картина находится в отдельном зале Феодосийской галереи. Считается, что она приносит несчастье всем, кто на нее посмотрит. Если долго вглядываться в полотно, то в тумане можно разглядеть образы призраков. Сквозь мрачные очертания Петропавловской крепости и набережной Невы проступают воды реки мертвых Стикс. Образ женщины в черном, аллегории скорбящей вдовы, при определенном ракурсе может показаться мужчиной с усами. Одним он напоминает террориста, который покушался на Александра III, другим – последнего российского императора Николая II. Картину случайно обнаружили и представили публике в начале 2000-х годов, правда выставлялась она недолго.

Встреча на кладбище, или «Штиль у крымских берегов» (1899)

Встреча на кладбище, или «Штиль у крымских берегов» (1899)

Эта картина отличается от остальных полотен Айвазовского, она пропитана духом спокойствия и безмятежности. Художник написал этот пейзаж в 82 года, когда наконец обрел семейное счастье. Однако встретил он свою последнюю любовь при весьма трагических обстоятельствах: Айвазовский увидел свою будущую супругу Анну Саркисову-Бурназян на похоронах ее мужа. Шел 1882 год, Анне в тот момент было всего 25 лет, а художнику – 65, но они полюбили друг друга с первого взгляда. Спустя год, когда молодая вдова выдержала положенный траур, они поженились. Несмотря на огромную разницу в возрасте, их брак оказался очень счастливым, а картина «Штиль у крымских берегов» стала отражением гармонии, любви и умиротворения, царивших в душе художника в последние годы его жизни. Он умер в возрасте 83 лет за работой.

ИСТОЧНИК

Грамматические задания. 

ՀՈՒՆՎԱՐ 15-21

Աշխատանքային օրենսգիրք